Endonezya’dan selam var
everybody loves irene endonezya’dan bir müzik grubu. ama hayır oraların yöresel müziğinden bir tad değil. everybody loves irene trip-hop yapan bir grup. şu durumda belki biraz trip-hop’a değinmek lazım..
pek çok güzel müzik türü gibi trip hop’da ingiltere’den çıkma. wikipedia’nın dediğine göre bristol sound olarak da bilinirmiş. ingiltere’nin hiphop ve house mekanlarında yavaş yavaş ortaya çıkmaya başlamış downtempo bir müzik. fakat hiphop kadar agresif olmadığı, adı üstünde biraz “trip” dolu olduğu için bu müzik türünün adını trip-hop olarak uygun görmüşler.
örnek olabilecek gruplardan massive attack, tricky, dj shadow, thievery corporation sayılabilir. ve tabii ki -kişisel olarak pek sevmesem de- portishead. (zaten tricky, massive attack, portishead bristol’lu gruplar)
massive attack’in 91 çıkışlı blue lines albümü bu bristol sound’unun ilk örneği olarak görülüyor.
trip hop biraz karanlık bir müzik. yavaş vokaller, kimi zaman minimal ritmlerle dolu. bol bol melankolik. genelde içinde biraz jazz, blues ve hafiften rock da barındırabiliyor. üflemeli çalgılar, kemanlar ve piano ile dolu atmosferik bir hali de olabiliyor. her moda uygun değil, belki biraz dinlenmek isteyince ya da sakinleşmek gerektiğinde.. kimi şarkılar yola çok uygun, kulaklığı kafanıza geçirip müziğin içinize akmanıza izin verince daha da bir etkili.
everybody loves irene’ı ilk dinlediğimde vokalistin sesinin portishead’in vokalisti beth gibbons’a ne kadar çok benzediğini fark ederek biraz ürpermiştim fakat dinlemeye devam ettikçe fikrim değişti. last fm’de fotoğraflarını görüp, çekik gözlerine şahit olunca ilgim biraz daha arttı. endonezya’dan bu kadar avrupalı bir müzik çıkmış olması onları göreceli farklı yapan bir durum sanırım. grubun ilk albümü “the first thing you must learn about flying is gravity” 10 şarkıdan oluşuyor. sakin bir gecede denenebilir diye düşünüyorum.
aşağıya memento mori isimli şarkılarının videosunu koydum. afiyetler olsun.
