Tesadüf olmasa gerek, yanımda bugüne kadar tanıdığım en iyi fotoğrafçılardan biri oturuyor. Sıcakkanlı, dürüst, eğlenceli yetenekli bir İtalyan. İlk Greenpeace gemisi tecrübesi ve çok heyecanlı. Daha bir hafta önce Pakistan’da askerlerle birlikteymiş, şimdiyse Akdeniz’in bugününü fotoğraflıyor. Çok mutlu.

Gökyüzüne gözlerimizi dikip baktığımızda bana söylediği ilk şey şu oldu: “Küçük Prens’i hatırladım! Aynı dövmen gibi!” O esnada yüzümde beliren minnet dolu gülümsemeyi görmedi ve içimden geçirdiğim şu cümleyi duymadı: “Neyseki yeni ve çok sevgili dövmemi laleye benzetenlerden olmadın!”

Tabi insan kendisini bir şey karşısında büyülenmiş hissedince (burada yıldızlar çok büyük rol oynuyor) ve bir karanlığın ortasında öylece oturuyor olunca başlıyor konuşmaya ve hayatındaki mucizeleri hatırlamaya. İtalyan fotoğrafçı beş yıl önce World Press Photos sergisini arkadaşlarıyla gezip hayran kalırken, bu yıl aynı ödülü almaya hak kazanmış. “İşte bu harika! Hayat mucizelerle dolu! Sadece beş yıl geçti aradan” dedi bana. (Tabi benim onun ödüllü fotoğrafını sadece bir ay önce Amsterdam’da sergiyi gezerken de görmüş ve şimdi “tesadüfen” onunla aynı gemide çalışıyor olmam da ayrıca enteresan bir detay.) Sonra yine yıllar önce İtalya’da gerçekleştirilen bir Greenpeace eylemini gördüğünde babasının “terrorist bunlar” dediğini ve nasıl tartıştıklarını anlatıyor. Greenpeace gemisine fotoğrafçı olarak çağrıldığını duyunca da ilk babasını aramış. Tabi ki. Yüzünde süreki dostça bir gülümseme var. O da bir şeylerin peşinde, bir şeylerin yolunda, ya farkında, ya da arkasında.

Benim kendime çok itirafım oldu bu gece, hepimiz yapsak arada bir. Dürüstçe konuşsak kendimizle. Bunu yapabilmek için hiçliğin ortasına gitmemize gerek kalmasa. Gürültüdeki sessizliği bulsak. Şehri ve dağınıklığı da sevsek. Sevsek ki, değiştirebilsek. Okuduğum şu şeyi hiç unutmam: Direnme. Direndiğin şey kalıcı olur.

Belki de çok direniyoruz her şeye. Şehre, trafiğe, keşmekeşe. Hayır ben bunu istemiyorum dedikçe batıyoruz içine. Bağ kurmak önemli. Evet, katılıyorum.

Ne kadar çok şey için endişe ediyoruz. Ne kadar çok şeyi düşünüyoruz. Oysa kadife gibi bir gecenin altında yalnızca ama yalnızca yıldızlara bakınca her şey bir anda duruyor. Gerçekten duruyor. Aynı duyguyu kutuplarda buzdağlarının arasında gezerken “kuzey ışıklarını” görmek ayrıcalığına erişmiş insanlar da tanıyorum tabi. Belki bir gün yaşarım. Yaşayayım.

Günlerdir ilk blog yazımı düşünüyordum. Çok kişisel olmasın diye kendime uyarılarda bulunuyordum. Ama çıkan bu, elimde değil.

Gemi çok güzel, deniz çok güzel. Bu herneyse, çok güzel.

Özgürlük ve endişelerden arınmış olmak daha da güzel.

Ben bu gece bir şey buldum. Unutursam biri bana hatırlatsın.

“All men have the stars,” he answered, “but they are not the same things for different people. For some, who are travelers, the stars are guides. For others they are no more than little lights in the sky. For others, who are scholars, they are problems. For my businessman they were wealth. But all these stars are silent. You–you alone–will have the stars as no one else has them–” L.P.

Yeşil